Als voormalig programmamanager bij een groot internationaal softwarebedrijf was David (58) een man van de grote lijnen én de details. Een stevige uitdaging ging hij niet uit de weg. Daarnaast heeft hij passie voor extreme afstanden lopen in de bergen. Zaadbalkanker werd bij hem ontdekt toen hij in Frankrijk trainde voor een ultra trail. “Een liesblessure dacht ik, maar het bleek een tumor.”
David werkte voor SAP. Een van de meest uitdagende projecten die hij daar leidde was de 2017-2018 Volvo Ocean Race: een Spartaanse zeilrace van 8 maanden. “Toen de race gelopen was ging de stekker uit het project, de gebouwde oplossing ging de prullenbak in, terwijl het naar ons idee potentieel had. En toen er een jaar later een vrijwillige vertrekregeling kwam, dacht ik daar serieus over na. Ik zocht naar meer avontuur in mijn leven en besloot te tekenen. Twee dagen daarna werd de tumor ontdekt. Een onzekere tijd volgde, waarvoor ik mijn werkgever om meer bedenktijd vroeg en kreeg.”
Een andere aanpak Privé was David destijds aan het trainen voor de UTMB (Ultra Trail du Mont Blanc). “Mijn langste race tot dan toe was 115 kilometer met 7.100 hoogtemeters op Madeira. Maar de UTMB was toch wel weer even wat anders: 172 km met 10.200 hoogtemeters die je binnen 46.5 uur moet volbrengen, anders ben je af.” Hij merkte altijd dat zijn lichaam na 70 à 80 kilometer ging protesteren. “Ik kon dan niet meer eten, drinken werd ook lastig en moest dan ook weleens overgeven. Een laatste 30 km van een 100 km race uitlopen op ‘een lege benzinetank’ lukt nog wel, maar als je 170 km moet volbrengen, dan is een 100 kilometer lopen met een lijf dat niet meer wil behoorlijk kansloos. Een andere aanpak was nodig.”
“Toen ik in de meivakantie van 2019 aan het trainen was in de Franse Alpen, voelde ik pijn in mijn lies: een liesblessure dacht ik, da’s balen, want die zijn hardnekkig!”
6 weken achter op schema “Toen ik in de meivakantie van 2019 aan het trainen was in de Franse Alpen, voelde ik pijn in mijn lies: een liesblessure dacht ik, da’s balen, want die zijn hardnekkig!” De sportarts die David op 29 april bezocht stuurde hem direct door naar de radioloog. Die constateerde geen liesblessure, maar een tumor. ‘Laat je zo snel mogelijk helpen’, was zijn advies.” De dag erop belde David het UMCU. “Er was donderdag plek voor echo en CT-scan dus ben ik woensdag terug naar Nederland gereden. Donderdag bleek het foute boel: ze wilden het niet eens verder onderzoeken en meteen opereren. Vrijdag 3 mei om 12:00 uur lag ik op de operatietafel en een uur later was de klus geklaard. Ze wilden mij in eerste instantie twee dagen ter observatie houden, maar ik was kennelijk zo snel wakker geworden na narcose en liep na 2 uur alweer rond, waardoor ik diezelfde avond nog naar huis mocht.” Door de operatie liep David wel zes weken achter op zijn trainingsschema. Hij mocht namelijk niet trainen, omdat er in zijn lies gesneden was om de tumor te verwijderen. “Zo had ik alsnog mijn liesblessure te pakken! Dat is behoorlijk lastig als je de race van je leven wilt gaan lopen.”
Bevrijdende keuze Gelukkig daalde Davids AFP-bloedwaarde snel na de operatie, de tumor-marker voor zijn type kanker. “Elke week moest ik bloedprikken, en telkens halveerde de waarde. Als deze niet elke 6 dagen zou halveren tot onder de 9.0 microgram/liter, dan betekende dat chemotherapie. Een hele spannende periode was dit. Twee maanden na de operatie waren de bloedwaarden gestabiliseerd en concludeerden de artsen dat er geen uitzaaiing was. Twee lymfeklieren bleken nogal groot maar bleken stabiel, dus er waren geen concrete aanwijzingen voor een uitzaaiing,” gaat David verder. “Daar bleef het dus bij, dacht ik.” Davids werkgever verzocht hem kort daarna om de knoop door te hakken: vertrekken of blijven? “Mijn omgeving adviseerde mij te blijven. “Wie weet krijg je later toch nog chemo, dan sta je er helemaal alleen voor, zeiden ze.” Allemaal goede argumenten volgens David, maar intussen had hij zelf lang over zijn leven nagedacht, geconfronteerd met de eindigheid daarvan. “Ik besloot voor meer intensiteit, meer uitdaging, en dus een nieuw avontuur. Met overtuiging heb ik de gok genomen en ben ik weggegaan om met twee compagnons een eigen bedrijf te starten. Mijn dochter stond al op eigen benen, en met maar één studerende zoon kon ik me dat financieel permitteren. Misschien iets minder inkomen, maar meer passie. Het was bevrijdend.”
Extremer hoeft niet Het lukte David ook om de UTMB uit te lopen. “Daar heb ik wel een zwaar gevecht met mezelf gevoerd, tot hallucinaties aan toe in de tweede nacht. Mijn lijf en hoofd schreeuwden om op te geven, en dan toch doorgaan. Dat was dan ook voor mij reden om daarna te besluiten: nog extremer hoeft niet.” David ging vervolgens op zoek naar kortere, maar technisch lastiger trails: veeleisend maar minder uitputtend, dus meer plezier. “Bijvoorbeeld door lastiger ondergronden en kriebels van de hoogte langs afgronden. Of met een beetje klimmen en klauteren.”
Vergrote lymfeklieren De Ultra Trail Monte Rosa (UTMR) werd Davids’ nieuwe uitdaging voor 2020. In plaats van de 150 km met 9.500 hoogtemeters in één ruk, koos hij de variant met vier dag-etappes. “Ik wilde niet meer 2 nachten doorlopen, maar ’s nachts gewoon in een bed slapen en meer van de trail zien door bij daglicht te lopen.” David baalde dan ook dat de UTMR naar 2021 werd uitgesteld vanwege corona. “Helemaal toen eind december 2020 de tumorwaarden in mijn bloed gestegen bleken. Ik zat weer in Frankrijk toen ik het slechte nieuws kreeg. Een her-test daar toonde dat de waarde weer iets gezakt was, maar eind januari bleek deze weer licht gestegen. Een uitgebreid onderzoek volgde, maar een echo toonde niets en de CT-scan toonde enkel dat de twee grote lymfekieren ietsjes groter waren geworden. Mijn bloedwaarden bleven licht verhoogd, maar stabiel. De artsen stelden dat dit niet normaal was voor een metastase, en daarom bleef de twijfel.”
“Ik heb maar een heel klein beetje kanker, moet ik dan toch volle bak aan de chemo?”
De volle lading Uiteindelijk besloten de artsen een biopt te nemen van de ‘verdachte’ lymfeklieren. Onder de microscoop toonde zich de uitzaaiing. “Chemo dus”, besefte David zich. “Ik las de bijwerkingen van een behandeling met cisplatine en dacht: jeetje, ik ga totaal gesloopt worden, kan het niet wat minder? Ik heb maar een heel klein beetje kanker, moet ik dan toch volle bak aan de chemo? Maar de keus was mij duidelijk: wil je maximale zekerheid dat je geneest en zult leven, dan moet je aan dit gif.” Er waren alternatieven met veel minder bijwerkingen, maar deze alternatieven gaven minder zekerheid op genezing. “Wat je niet wilt is dat het terug komt maar dan erger, dat je dan alsnog aan een zware kuur moet en intussen je kansen op overleving zijn geslonken.” Dan maar door dat diepe dal, besloot David, om geen risico te nemen met zijn leven. “Overigens, vanuit medisch oogpunt denk ik dat ze 2 jaar geleden ook al die lymfeklier hadden kunnen aanprikken. Dat was namelijk een ingreep van maar een half uur, de radioloog zelf was maar een minuut of 10 bezig. Dan was op dat moment de uitzaaiing ontdekt en had ik meteen chemotherapie gekregen. Immers waren de lymfeklieren toen al verdacht groot! Maar vanuit het oogpunt van mijn levenskeuzes ben ik blij dat ze dat niet hebben gedaan destijds. Als ze toen een uitzaaiing zouden hebben aangetroffen, dan had ik mij waarschijnlijk laten overtuigen door mijn omgeving om bij mijn werkgever te blijven. Ik ben heel blij dat het anders gelopen is.”
Een experiment op mezelf Maar chemo dus. Het is inmiddels maart 2021. David wordt direct na het slechte nieuws gebeld door zijn dochter en kon 2 minuten lang geen woord uitbrengen. Daarna zat hij een 2-3 uur bij de pakken neer, maar daarna kwam er een omslag. “Ik stelde me de vraag: vind je jezelf zielig nu? Wat ga je hieraan doen, David? Ik had inderdaad een dikke 2 uur lang medelijden met mezelf gehad, huilen en zo, maar het was mij tevens duidelijk dat chemo op mijn pad was gekomen en dat ik daar niet omheen kon. De vraag was niet óf, maar hoe ik deze therapie zou gaan aanvliegen. Ik heb met twee compagnons een eigen bedrijf waar we mensen willen helpen hun fysiologische herstel te versnellen, net zoals wij bij de Ocean Race hadden gedaan.” David zag plots parallellen met chemotherapie: etappes van 6 dagen waar je van ’s ochtends 06:00 uur tot na middernacht aan het infuus ligt en totaal gesloopt wordt, en stop-overs van 2 weken om te herstellen: een medische Ocean Race dus. “Ik zag dat ik onze bedrijfsfilosofie op mijzelf kon toepassen, dit als experiment om te bewijzen dat onze aanpak ook écht werkt.”
Tegenvallers omarmen Hoe hij dat ging bewijzen? Door de Ultra Trail Monte Rosa te lopen van 1 tot en met 4 september 2021. Vier bergmarathons in vier dagen. Het einde van de chemotherapie was op 6 juni, dus binnen 12 weken volledig herstellen. “Of dat zou gaan lukken wist ik natuurlijk niet”, vertelt David. “Maar ik had een doel nodig. Ik ga in elk geval starten, als ik één bergmarathon uitloop dan is dat al voldoende bewijs. We gaan wel zien waar het schip strandt.” Gedurende de chemotherapie beluisterde David een videoclip van Eckhart Tolle. “Hij stelde dat je tegenvallers moet omarmen ‘alsof je er zelf voor gekozen hebt’. Ik realiseerde me dat ik exact dat aan het doen was, en een stimulans ook om vol door te zetten met wat ik aan het doen was.”
Waanzinnig “Mijn doel, de UTMR uitlopen, is me uiteindelijk gelukt!” vertelt David. “Ik was niet eens de laatste, maar eindigde ergens in het midden in het algemeen klassement. Dat wil zeggen dat ik veel jongelui achter mij heb gelaten. Ik ben tenslotte al 58”, lacht hij. “Mijn oncoloog vond dit ‘waanzinnig’ en stelde dat hersteltijd van chemo ‘gewoonlijk tot wel een jaar’ was. Ik liet hiermee zien dat dit veel sneller kan, mits goed begeleid. Ik had het geluk dat ik mijn eigen coach kon zijn, maar dat is niet voor iedereen weggelegd”, zegt David. Hij vervolgt dat hij eigenlijk al in negen weken was hersteld. Toen liep hij al een rondje van 30 km in de bergen (1600 hoogtemeters) sneller dan hetzelfde rondje vorig jaar. En 5 dagen later liep hij, alweer hersteld van de 30 km loop, een rondje van 40 km met 2500 hoogtemeters. “Ik claim overigens niet dat ik op alle fronten volledig hersteld ben, ik heb serieuze schade opgelopen. Maar fysiek/fysiologisch, mentaal, cardiovasculair, jazeker! Ik had mijn oude leven weer terug na 9 weken.”
Het oude leven oppakken ”Ja maar jij bent heel fit, zegt iedereen”, vervolgt David. “En ja, leefstijl is zeker een belangrijk element in je herstel, waarvan fitness een ingrediënt. De vraag is of je met een goede begeleiding sneller kunt terugkeren op je eigen oude niveau, dat je je oude leven weer kunt oppakken. Voor mij zijn dat ultra trails. Maar voor bijvoorbeeld een werkende moeder die er voor haar gezin wil zijn, haar Pilates les op de donderdag wil doen, en in het weekeinde een hockeywedstrijd wil spelen, is dát het niveau om naar toe te werken. En ik ben ervan overtuigd dat ook zij na chemotherapie haar leven sneller kan oppakken. Mét goede begeleiding.”
Ben je benieuwd hóe David zo snel is hersteld, welke beren hij op de weg tegenkwam en uit welk diep dal ook hij soms weer moest klimmen? In column-vorm deelt hij de komende maanden inzichten ten aanzien van extreem sporten en chemotherapie. “Want iedereen is altijd onder de indruk als je 172 km in de bergen rent. Als je chemo hebt gedaan, is men vooral empathisch. Ik heb ervaren dat de lichamelijke belasting van chemotherapie veel zwaarder en dus een veel grotere prestatie is, dan bijvoorbeeld de Ultra Trail du Mont Blanc. Ik neem mijn petje af voor allen die chemotherapie hebben doorstaan.”