Dagboek van een zaadbalkankerpatiënt: Henk Jan Borghuis
“Door te hoge bloedwaardes, werd de chemo uitgesteld. Ik baalde flink.”
Henk Jan Borghuis (38) is getrouwd met Marloes (35). Ze leiden een sportief leven. Henk Jan heeft een fijne baan bij Sqills, een IT-bedrijf dat software maakt voor bus- en treinmaatschappijen. Daarnaast staat hij graag met zijn hengel aan de waterkant. In het najaar van 2019 kreeg Henk Jan de diagnose zaadbalkanker. Behandeling met operatie en chemo volgde. Bij Stichting Zaadbalkanker vond hij houvast. Door de informatie op onze website en de ervaringsverhalen die hij las, wist hij een beetje wat er op hem af zou komen.
Tijdens zijn ziekteperiode hield Henk Jan een dagboek bij. Veel van die periode was hij al min of meer vergeten. Toen hij het recent herlas, bedacht hij: misschien kan ik hier andere patiënten mee helpen. Daarom mogen wij het dagboek publiceren.
Begin oktober 2019
Ik lag met mijn vrouw Marloes in bed. Meestal slaap ik naakt. Marloes voelde wat aan mijn ballen. Ze vroeg of ik geen last had van mijn rechterbal, want die was zo hard. Ik had daarvan zelf nog niet bewust iets gemerkt. Wel vaag eerder gevoeld dat het wat gevoelig was, maar daar had ik verder niet bij stilgestaan.
Toen het een week later nog hard was en ik even kort had gegoogeld op ‘harde bal’, leek het mij toch ook verstandig er iets mee te doen. Al was er op dit moment bij mij nog geen gevoel van urgentie
Maandag 21 oktober 2019
Een e-mail gestuurd naar de huisarts om te kijken wat zij ervan zou zeggen:
Geachte mevrouw Veenema,
Ik heb de volgende vraag: Sinds een drietal weken is en blijft mijn rechterbal hard; de linkerbal is wel ‘normaal’. De rechterbal is een heel klein beetje gevoelig; echter zo weinig dat ik het zelf nog niet echt had gemerkt. Het was mijn vrouw eerder opgevallen dan mijzelf. Is dit iets waarvoor ik langs kan/moet komen of moet ik hiervoor ergens anders zijn?
Met vriendelijke groet,
Henk Jan Borghuis
Donderdag 24 oktober 2019
Ik had nog geen reactie gehad en Marloes vond dat ik toch maar moest bellen. Later bleek dat huisarts Veenema net die week op vakantie was. De huisartsenpost kon diezelfde dag een afspraak inplannen met huisarts Veerman. Ik was echter al op weg naar Amersfoort en maakte daarom een afspraak voor de volgende dag.
Vrijdag 25 oktober 2019
Ik had ’s ochtends eerst een bandenwissel en kon aansluitend door naar de huisartsenpost. Huisarts Veerman stelde wat vragen over de afgelopen periode en voelde even aan de bal. Hij gaf mij een verwijsbrief voor een echo in het ziekenhuis.
Thuis had ik nog even geprobeerd om online een afspraak in te plannen, maar omdat ik niet helemaal zeker was over de keuzeboom van het ziekenhuis, heb ik toch maar even gebeld. Bij het bellen kon ik eerder komen dan online: donderdag 31 oktober om 13.15 uur was ik welkom.
Week 1
Donderdag 31 oktober 2019
De afspraak om 13.15 uur kwam me wel goed uit. Ik kon die ochtend mooi vanuit huis beginnen en was van plan om na de afspraak naar kantoor te gaan. Ik was op tijd in Almelo en reed nog even langs Vos Hengelsport om wat onderlijntjes en kunstaas te halen. Mooi op tijd zat ik in de wachtruimte. Er was een stress-test gepland op het systeem van mijn werkgever en ik was via chat in contact met de klant in London en mijn eigen collega. Tijdens het wachten kon ik mooi de voortgang volgen.
Stipt om 13.15 uur werd ik naar een behandelkamer geroepen voor de echo. Medisch onderzoek blijft altijd een beetje onwennig, maar ik lag al snel op de tafel met een flinke klodder gel op mijn balzak. De echo zelf duurde niet meer dan een paar minuutjes. Daarna was het wachten op het bespreken van de echoresultaten door de echoscopist en een arts. Ook dit duurde een paar minuutjes. Al snel kwamen de arts en de echoscopist binnen en de arts bracht resoluut de uitslag: “Ik heb het zeer sterke vermoeden dat u zaadbalkanker heeft. U zult de komende periode van een glijbaan gaan. U mag direct door naar de afdeling urologie. Daar wordt u verder opgevangen. Ik wens u veel sterkte”.
Met die boodschap stond ik op de gang en ging ik richting de afdeling urologie. Daar kon ik even in de wachtkamer plaatsnemen en na vijf minuten was ik al aan de beurt. In de tussentijd had ik mijn vrouw een appje gestuurd en de afspraak die ik had gepland afgezegd. De uroloog in opleiding stelde een aantal vragen en voelde kort aan mijn bal. Voor haar was het overduidelijk: “U heeft zaadbalkanker en wordt vandaag of morgen geopereerd.” Ze gaf in het kort wat achtergrondinformatie over de ziekte en de gang van zaken in de daaropvolgende periode. Vanuit haar kamer kon ik door naar de prikpoli om bloed te laten prikken.
Het bloed prikken was vrij snel geregeld. De volgende afspraak was bij de verpleegkundig casemanager. Net voor het gesprek kwam Marloes er ook bij. Ook de uroloog in opleiding kwam er nog weer even bij. Hier werd het voorlopige programma uitgelegd: operatie, CT-scan, bloed prikken, interdisciplinair overleg en uitslag.
Na dit gesprek kon ik door naar de afdeling acute opnameafdeling. Hier stond een bed voor mij klaar. Ik had nog geen zin om op bed te gaan liggen en met een telefoon op zak beneden zitten was ook prima. Ondertussen had ik ook mijn ouders en schoonouders gebeld. Die kwamen al snel om mij een hart onder de riem te steken.Uiteindelijk duurde het wachten tot de operatie nog relatief lang. Pas om iets voor 23.00 uur kreeg ik te horen dat ik geopereerd kon worden.
Een paar minuten later lag ik al op de recovery afdeling ter voorbereiding op de OK. Rond 23.30 uur ging ik daarnaartoe. Na een laatste check op wie ik was en waarom ik op de OK lag kon de operatie beginnen. Ik kreeg algehele narcose, dus van de operatie zelf heb ik niets meegekregen. De operatie was geslaagd en om iets voor 2.00 uur was ik terug op de acute opname afdeling.
Vrijdag 1 november
Ik had een uurtje of vier aan slaap gehad, maar voelde me wel redelijk goed. Ik had een klein beetje pijn aan de wond. Hiervoor kreeg ik een aantal pilletjes. Omdat ik door de CT-scan zou gaan, moest ik nuchter blijven. Donderdagochtend om 8.30 uur had ik voor het laatst wat eten gehad, afgezien van een appel om 11.30 uur op donderdag en een klein bakje vla na de operatie om 2.00 uur.
Rond 11.00 uur werd ik opgehaald voor de CT-scan. Ik werd in een rolstoel in de wachtkamer voor de CT-scan geplaatst. Na een paar minuten kreeg ik het warm en begon ik me niet lekker te voelen. Ik heb nog wel getwijfeld om de knop in te duwen, maar besloot het niet te doen. Ineens stonden er een aantal mensen om mij heen; ik bleek twee keer te zijn weggezakt. Gelukkig mocht ik wel mijn CT-scan laten maken. Tijdens het maken van de scan (liggend op een tafel) voelde ik me weer ‘normaal’ worden.
Terug op de kamer heb ik direct een viertal boterhammen en een banaan gegeten. Zelf had ik het idee dat het wegvallen kwam doordat ik al meer dan 24 uur niet had gegeten en gedronken (afgezien van een liter contrastvloeistof een uur voor de CT-scan). Na een uurtje wachten mocht ik rustig wat over de afdeling lopen. Net nadat ik een tweede rondje gelopen had en wel naar huis wou, kregen we nog de uitslag van de scan. De verpleegkundige op de afdeling gaf aan dat deze helemaal schoon was. Redelijk opgelucht verlieten we het ziekenhuis. Rond 15.00 uur was ik weer thuis.
Mijn ouders en schoonouders kwamen nog even langs om te kijken hoe het ging. Daarna hebben we samen op de bank een patatje gegeten. Voor mij voelde alles al weer redelijk goed. Voor de zekerheid heb ik voor het slapen gaan nog een diclofenac ingenomen.
Zaterdag 2 november
’s Ochtends na het ontwaken voor het eerst weer gedoucht. De wond zag er mooi uit: er zat geen bloed op de pleister. Marloes en ik hebben samen rustig ontbeten en zijn daarna bij mijn schoonzusje en zwager op bezoek gegaan. ’s Middags kwam er thuis bezoek en aan het einde van de dag heb ik even met Marloes gevist. ’s Avonds op tijd naar bed.
Zondag 3 november
Goed geslapen en tot een uur of negen in bed gelegen. Na het ontbijt ben ik met mijn kameraad Omar gaan vissen. Dat ging erg lekker, bijna te lekker om op tijd te stoppen. Omdat er nog bezoek kwam zijn we toch maar naar huis gegaan. Ik had nog steeds nergens last van. ’s Avonds weer goed gegeten en aan het einde van de avond nog even gezellig met Marloes in bed gelegen. Alles functioneerde nog ;-)
Maandag 4 november
Gedurende de nacht werd ik nog wel om de twee uur wakker om even te plassen. De strakke onderbroeken drukken behoorlijk op de blaas. Rond 8.00 uur was ik dan wel echt wakker; in totaal toch zo’n negen uur aan slaap weten te pakken. Na het ontbijt heb ik even met het werk gebeld en daarna ben ik naar het Medlon-punt in de buurt gelopen om mijn bloed te laten prikken. Verder was het een rustige dag: wat schrijven aan dit dagboek, eventjes plat, naar mijn ouders om daar mee te eten, daar even in de stoel liggen, half uurtje vissen en einde middag naar de masseur. ‘s Avonds samen thuis gegeten, wat me ook weer goed smaakte. Daarna nog even boodschappen gedaan en op de bank gezeten. Rond de normale tijd (23.00 uur) naar bed gegaan.
Dinsdag 5 november
Even lekker uitgeslapen tot ongeveer half 10. Ontbeten en daarna even naar de waterkant getrokken. ’s Middags kwam HR langs en ’s avonds hebben Marloes en ik een film gekeken. Geen bijzonderheden.
Woensdag 6 november
’s Ochtends weer even wezen bloed prikken. Verder wat bezoek gehad en even gevist. Voel me nog steeds prima. ’s Avonds even uit eten geweest.
Week 2
Donderdag 7 november
In de ochtend bezoek gehad van mijn leidinggevende. Marloes werkte vanuit huis. ’s Middags een paar laarzen gekocht, koffie gedronken bij mijn ouders, met Marloes gewandeld en thuis samen wat gegeten.
Vrijdag 8 november
’s Nachts een half uurtje beneden op de bank gezeten, omdat ik het erg warm had in bed. Misschien speelde de uitslag die we later die dag zouden krijgen ook mee. Verder wel lekker geslapen (en zeker acht uur in totaal). Ben gaan vissen in de Regge, lekker een stuk lopen. De wond jeukte wel een beetje, maar niet echt heel erg.
’s Middags met Marloes naar het ziekenhuis. Ik had stiekem wel gehoopt dat ik de ‘lucky bastard’ was die er met enkel een operatie vanaf zou zijn en dat controle zou volstaan. Helaas was de boodschap dat mijn tumor (3,4 cm) wel degelijk agressief was en dat ze onder microscoop sporen in de haarvaten hadden waargenomen. De conclusie was dat het een ‘hoog risico stadium 1 non-seminoom’ was. Bij actief monitoren is de kans op terugkeer 3 op de 10. Bij 1 BEP chemokuur gaat de kans terug naar 3 op de 100. Daarmee stond ik voor de keuze om wel, of geen chemo te doen. Best een rare keuze. Doe ik het wel, of doe ik het niet? De arts (dr. Molijn) zou voor mij een gesprek met de oncoloog aanvragen om de opties door te spreken.
Na deze uitslag maar even langs mijn ouders en schoonouders gereden om het persoonlijk te vertellen.
Zaterdag 9 november
Afgelopen nacht goed geslapen. Omdat ik gisteren veel had gelopen ben ik het maar wat rustiger aan gaan doen. Ik heb de vogelhuisjes gemonteerd in de tuin. Marloes heeft een toertocht gefietst. Daarna voor het eerst even op de stadsfiets om vogelvoer te halen en bij mijn schoonzusje een broodje te eten.
’s Middags weer even gevist en ’s avonds met schoonzus en zwager een hapje gegeten bij de Budde. Even lekker ontspannen.
Zondag 10 november
Weer goed geslapen. Na het ontbijtje met Marloes ben ik voor de verandering weer gaan vissen met Omar. Na een paar uurtjes naar huis en daarna op de bank sport gekeken, de hele middag en avond. Dat was lang geleden, maar wel lekker.
Dinsdag 12 november
Goed geslapen. Ik was wel op tijd wakker en moest een paar keer aan het gesprek met de oncoloog, later die middag, denken. Na het ontbijt eerst even gevist en daarna bij mijn ouders en tante een broodje gegeten ter gelegenheid van de verjaardag van mijn tante. ’s Middags samen met Marloes naar Oldenzaal gegaan voor het gesprek met de oncoloog. Het gesprek was meer een bevestiging van de informatie die ik al had. Er was ruim de tijd om alles even goed door te spreken, wat erg fijn was. En ik heb besloten tóch de chemo te doen.
Aan het einde van het gesprek een afspraak gemaakt voor een intake op donderdag. De bloedwaardes zien er goed uit, maar moeten nog wel wat verder zakken. Zodra ze weer normaal zijn en er een plek is, kan ik hopelijk in de loop van volgende week de (BEP) chemokuur starten.
’s Avonds via via te horen gekregen dat bij een bekende vandaag ook zaadbalkanker is geconstateerd. Hoe bizar. Even gebeld, als ‘lotgenoten’ onder elkaar.
Woensdag 13 november
De dag rustig thuis begonnen. Even op Nijverdal geweest voor een boodschap bij de HEMA en daarna naar Almelo voor wat visspullen. Tussen de middag weer even bij mijn ouders gegeten. Aan het begin van de middag naar een kennis geweest om daar even aan de keukentafel te zitten.
Daar kreeg ik een telefoontje van de fertiliteitskliniek met de vraag of ik die dag nog kon bloed prikken in verband met het bewaren van het semen, oftewel sperma. Ik kreeg in het ziekenhuis namelijk de vraag: hebben jullie een kinderwens? Eerlijk gezegd weet ik dat niet. Het advies van het ziekenhuis was, om dan wel semen in te laten vriezen. Mocht er toch een kinderwens ontstaan en het lukt niet, dan is er een plan B.
Daarna maar naar Almelo gereden om bloed te prikken. Daarna een uurtje vissen meegepakt.
Week 3
Donderdag 14 november
‘s Ochtends samen met Marloes naar het Medisch Spectrum Twente (MST) voor de intake met de verpleegkundige. Weer een heldere toelichting op hoe het programma eruit ziet en wat je kunt verwachten. Geen schokkende dingen gehoord. Daarna nog een hartfilmpje en een longfoto laten maken. Op de terugweg een lekker broodje gehaald; daarna moest Marloes door naar haar werk. Ben zelf weer even lekker gaan vissen. ’s Avonds nog even bezoek gehad van familie.
Vrijdag 15 november
’s Ochtends op tijd naar de fertiliteitskliniek om daar ‘te doneren’. Op zich best een leuke ervaring ;-) De arts stond wel een beetje raar te kijken dat ik alleen kwam. Mijn situatie is natuurlijk ook heel anders dan van de meeste mensen die daar komen met een kinderwens. Het doneren verliep soepel.
Aansluitend ben ik naar Almelo gegaan om nog een keer te laten bloed prikken. Deze keer een aantal extra buisjes om een nulmeting voor de chemo te hebben.
’s Middags weer ritueel wezen vissen en ’s avonds met Marloes een patatje gegeten en op de bank gezeten.
Zaterdag 16 november
Lekker lang geslapen en ’s ochtends eerst de krant gelezen. Niet al te veel gedaan in de ochtend. Wat dingen opruimen. ’s Middags een uurtje op de racefiets gezeten; dat was al veel te lang geleden. Voelde heerlijk.
’s Avonds ontzettend lekker uit eten geweest bij ’t Lansink ter ere van de 46e trouwdag van mijn ouders. Heerlijke avond gehad.
Zondag 17 november
’s Ochtends anderhalf uur met Marloes gefietst. Het was heerlijk winterweer: fris, maar niet te koud. ’s Middags niet zoveel gedaan. Marloes zit niet zo lekker in haar vel. Dat was ’s middags en ’s avonds wel te merken. De combinatie van haar gevoel met betrekking tot haar werk en de onzekerheid rond mijn behandeling zorgen voor een gevoel van onmacht. De bedoeling was een gezellige dag samen, maar uiteindelijk was het vooral een dag samen. Ook prima.
Maandag 18 november
’s Ochtends rustig opgestart met wat klusjes (zoals laptop van het werk aanvullend beveiligen en wat snoeren bij elkaar binden). Het is nu vooral wachten op de bloeduitslag zodat ik weet wanneer ik kan starten met de behandeling.
’s Middags gebeld door de oncoloog met de mededeling dat de bloedwaardes daalden, maar nog wel te hoog waren. Ik had me er eigenlijk op ingesteld morgen te beginnen; moest even resetten. Nu is het eerst woensdag weer bloed prikken en dan einde dag of donderdag gebeld worden of ik vrijdag kan beginnen.
’s Avonds was de ledenvergadering van Cyclingteam P&K. Prima vergadering met verder geen bijzonderheden. Voelde me ook goed. Aansluitend nog even bij mijn ouders geweest voor een kop koffie.
Dinsdag 19 november
’s Ochtends eerst de papieren voor de fertiliteitskliniek ingeleverd en even langs Ikea geweest voor montageborden in de schuur. Daarna langs Sqills om even bij te praten met collega’s en met iemand te lunchen. Daarna naar Rose in Bocholt gereden om de wielen van de racefiets van Marloes weg te brengen. ’s Avonds gekookt en in de schuur geklust tot laat in de avond.
Woensdag 20 november
De dag begonnen met bloed prikken. Daarna kwam er bezoek. Beetje bijgepraat onder het genot van een kop koffie. ’s Middags even de kruipruimte onder het huis bekeken en alvast wat foto’s gemaakt voor de architect. We hebben namelijk plannen om ons huis te gaan verbouwen. Daarna nog even kort gevist.
Week 4
Donderdag 21 november
’s Ochtends de krant gelezen, wat boeken gepakt voor morgen en daarna bij moeders wat gegeten. Werd rond de middag gebeld dat één bloedwaarde nog niet goed genoeg was en dat de kuur niet op vrijdag kon starten. Het werd volgende week dinsdag. Dat was een tegenvaller. Nog wel even langs de Regge gelopen met een hengeltje in de hand. Beetje staan balen. ’s Avonds even Nijverdal op geweest met Marloes.
Vrijdag 22 november
In de ochtend eerst naar de architect voor een kennismakingsgesprek en daarna met Marloes ontbeten in Nijverdal. Aansluitend nog een stukje gefietst. ’s Avonds gezellig op de bank gezeten.
Zaterdag 23 november
Rustige zaterdagochtend gehad en ’s middags met Marloes en Omar een stuk gefietst.
Zondag 24 november
’s Ochtends een mooi eind gefietst met Marloes. Daarna nog even gevist en ’s avonds uit eten met familie, ter ere van een bereikte studiemijlpaal. De afronding was eigenlijk woensdag, maar het etentje is naar voren gehaald omdat ik volgende week het eerste deel van de kuur heb.
Maandag 25 november
’s Ochtends eerst bloed laten prikken en even het basisstation van de camera’s bij mijn schoonouders gefixt. Daarna richting de waterkant gegaan. Het was een schitterende dag. Tegen de tijd dat ik op de klok keek was het al 14.30 uur. Besloten om nog maar even door te lopen in plaats van te lunchen.
Tegen half vijf gebeld dat de bloedwaardes nu goed waren en ik de volgende dag kon starten met de kuur. ’s Avonds gekookt, samen een film gekeken en de tas gepakt.
Dinsdag 26 november
Vanochtend na het ontbijt door mijn ouders opgehaald en naar het MST gebracht. We waren mooi op tijd en iets voor 10.00 uur kon ik beginnen. Mijn ouders en tante gingen weg na de intake en nadat het infuus was aangebracht. De eerste zak met ‘spoeling’ voor de nieren kreeg ik rond 11.00 uur. Er kwam al snel een bezoek voor me langs op de kamer. Aansluitend nog even met hen wezen kijken bij oma, die in hetzelfde ziekenhuis ligt als ik. Marloes was er net, toen rond 15.00 uur de eerste zak met chemo (Etoposide) kwam. Om 17.00 uur volgde de tweede zak (Cisplatine). Rond 20.00 uur was ik van plan een stukje te gaan lopen, maar ik voelde me toch een beetje duizelig. Ben maar even op bed gaan liggen. Toen tien minuten later nog twee andere bekenden op bezoek kwamen, voelde ik me al een stuk beter. Verder geen last meer gehad. Nog ff met iemand gebeld en toen gaan slapen.
Woensdag 27 november
Rond 1.30 uur werd ik wakker. Na naar het toilet te zijn geweest ging het infuusalarm een paar keer af doordat de slang niet super lag. Kreeg gelukkig al snel toestemming om zelf het alarm weg te drukken. Ik wist dat ik om 4.00 uur nog een nieuwe spoelzak zou krijgen. Ongemerkt lag ik daar toch een beetje op te wachten. Kreeg wel allemaal goede inzichten die ik op mijn telefoon heb genoteerd. Blijkbaar helpt de rust.
’s Ochtends werd ik rond 8.00 uur gewekt voor ontbijt. Na het ontbijt maar even op de hometrainer gekropen om toch wat beweging te krijgen. Vandaag was de eerste zak met chemo een dosis Bleomycine. Mijn ouders kwamen rond 11.00 uur, toen ik ook weer een zak chemo (Etoposide) kreeg. Tegen 13.00 uur kwam de derde zak chemo (Cisplatine) en die liep tot 17.00 uur door. Er kwam nog iemand bij me op bezoek en ’s avonds was Marloes er weer.
Week 5
Henk Jan: “Ik wilde zo snel mogelijk weer mijn conditie verbeteren, mocht het fout zijn dan had ik een betere kans – dat je er toch op die manier mee bezig was.”
Donderdag 28 november
Vanochtend rond 8.00 uur gewekt voor het ontbijt. Denk dat ik met een uurtje wakker liggen aan het begin van de nacht toch wel weer zo’n dikke acht uur aan slaap heb kunnen pakken.
Ik had bij het ontbijt maar een dubbel portie cruesli en vla besteld: dat ging er makkelijk in. Na het ontbijt maar weer even op de hometrainer gekropen om de dertig minuten beweging er weer op te hebben zitten. Even een praatje gemaakt met een wat oudere man uit Hoge Hexel, die op de kamer naast de hometrainer lag. Hij had wel overal uitzaaiingen en lag al meer dan een maand in het ziekenhuis. Bij de laatste tien minuten van het fietsen kreeg ik ineens iemand op bezoek. Even gezellig bijgepraat. Daarna douchen en wat aantekeningen maken.
De chemo was er nog niet om 11.00 uur: die kwam vandaag rond 11.30 uur, net toen ik bezoek kreeg. Over de dag verdeeld kwamen er aardig wat mensen langs.
’s Avonds na het eten kwam Marloes. Met al het bezoek ging de dag redelijk snel voorbij. Ik was wel redelijk moe toen Marloes wegging. Na de vervanging van de spoelzak om 22.00 uur ben ik gaan slapen.
Vrijdag 29 november
De dag begonnen met ontbijt en daarna een stukje fietsen op de hometrainer. Ik merkte dat ik wel iets meer suf begon te worden. Geen zin meer om stukken te lezen of echt ergens naar te kijken. De nodige familie kwam op bezoek. ’s Avonds was Marloes er weer en er kwam nog iemand even langs. Ik was wel echt moe aan het einde en na een kopje koffie met mijn bezoek te hebben gedronken ben ik, zo rond 21.00 uur, naar bed gegaan.
Zaterdag 30 november
De vijfde en laatste behandeldag. Na het ontbijt weer een half uur op de hometrainer gezeten en daarna weer gedoucht. Ik kon wel merken dat ik steeds meer vermoeid raakte van de behandeling. Op zich had dat ook wel voordelen, want de dag ging mooi snel voorbij. Ik had wel echt zin om naar huis te gaan en van het infuus verlost te zijn.
Zondag 1 december
Vandaag mocht ik naar huis. Marloes kwam me ’s ochtends ophalen en samen zijn we naar huis gegaan. ’s Middags hebben we een mooi rondje gewandeld. Daarna was ik erg moe. ’s Avonds wat op de bank gezeten, nog wat familie op bezoek gehad en daarna naar bed.
Maandag 2 december
De wekker ging om 7.30 uur voor Marloes. Zelf was ik nog te moe en bleef ik tot 9.00 uur in bed liggen. Voor mijn gevoel had ik nog wel langer kunnen liggen, maar een beetje een ritme aanhouden leek me ook wel verstandig. Na het ontbijt heb ik een klein blokje om gelopen en ben daarna weer naar bed gegaan. Rond half twaalf de kleren weer aangedaan en op de fiets naar mijn ouders gegaan om daar mee te eten. Na het eten even in de stoel gelegen om daarna weer naar huis te gaan. Thuis aangekomen besloot ik om toch maar weer naar bed te gaan.
Dinsdag 3 december
Vanochtend op tijd opgestaan omdat pa me rond 8.00 uur zou komen ophalen voor de dagbehandeling. Pa was mooi op tijd en na het ontbijt en het zelf inbrengen van een zetpil (weer een first time voor zover ik me kan herinneren) gingen we op weg naar Enschede.
Het bloedprikken op de post ging vlotjes. Na een kopje koffie gingen we richting de dagbehandeling. Blijkbaar was er iets fout gegaan in de administratie en stond er nog een oude (latere) tijd, waardoor mijn chemo er nog niet was. Ruim een uur later dan gepland kon ik alsnog beginnen aan de chemo. Deze liep er in een uurtje vlotjes doorheen.
Door de vertraging had pa geen tijd om me eerst naar huis te brengen. Zodoende kon ik nog mooi een meeting over pensioenen ‘meepakken’ in Haaksbergen. Op zich wel interessant om eens mee te maken. De meeting was vrij kort en nadat ik even bij de lokale Subway was gestopt voor een ‘foot long’ ging het richting Rijssen. Daar even in de luie stoel gezeten en na een kop koffie naar huis gegaan. Thuis aangekomen was de tank wel leeg en ben ik op de bank gaan liggen tot Marloes thuis kwam. Naast de vermoeidheid was het onbestemde gevoel behoorlijk aanwezig. In bad was wel fijn, maar ik was er ook al wel snel weer klaar mee. Ik lag rond negen uur in bed en viel gelukkig snel in slaap. Even een break van dat rare gevoel.
Woensdag 4 december
Vanochtend tot iets na negenen in bed gelegen. Afgelopen nacht was ik van één tot twee een uurtje wakker, maar afgezien van een paar ‘plaspauzes’ heb ik twaalf uur lang in bed gelegen. Lang over het ontbijt gedaan en rond 11.00 uur maar even naar buiten gegaan. Ben langzaam de bult op gefietst en heb op het uitkijkpunt even in de zon gezeten. Daarna een stukje gelopen over de heide, een keertje gerust en daarna teruggelopen. Thuis wat gegeten en daarna weer naar bed gegaan. Ben de hele tijd wat suf en vooral het onbestemde gevoel begint wat vervelend te worden.
In bed af en toe een stukje video gekeken en daarna weer wat weggedoezeld. Aan het einde van de middag toch maar weer uit bed gegaan om even een stukje te gaan lopen. Daarna op de bank gewacht tot Marloes thuis kwam om samen met haar wat te eten.
Het eten viel eerst verkeerd, maar na even op de grond te hebben gelegen ging dat redelijk snel weer over. Wel het gevoel dat de vermoeidheid weer wat toeneemt ten opzichte van de middagwandeling. De rusthartslag blijft ook nog redelijk hoog voor mijn doen.
Week 6
Donderdag 5 december
Bij het wakker worden voelde ik mij al een heel stuk beter dan de vorige dagen. Ik ben de dag rustig begonnen en heb aan het einde van de ochtend met pa een stuk gewandeld (met hengel). Tussen de middag bij mijn ouders wat gegeten en daarna weer naar huis. Ik voelde mij nog steeds behoorlijk goed.
Vrijdag 6 december
‘s Ochtends er op tijd uitgegaan, omdat er om 9.00 uur een installateur zou komen voor een gesprek. Dit met oog op onze verbouwing. Ik voelde me nog steeds goed. Nog even koffie gedronken bij mijn schoonouders. ’s Middags even op de bank gezeten op te rusten. ‘s Avonds uit eten geweest.
Het eten smaakte goed, alleen was de ervaring helaas wat minder door blaren in de mond. Die heb ik wel vaker, in periodes dat mijn weerstand minder is.
Henk Jan: “Een foto met een kaal hoofd, mijn vriendin schrok laatst toen ze deze terugzag. Ik dacht, o ja, dat was ook nog even.”
Dinsdag 10 december
Samen met Marloes naar Enschede geweest voor de laatste dagbehandeling. Ik voelde me eigenlijk al weer redelijk tot erg goed. Van de behandeling zelf had ik geen last en kreeg ik later ook geen last meer. Voor mijn gevoel was dit ook het einde van de behandeling en was ik ‘klaar’ en kom het herstel beginnen.
Zaterdag 15 februari
Eigenlijk was ik het dagboek al weer vergeten. Het is dat ik nog een taakje in mijn to-dolijst had staan om het dagboek ‘af te ronden’. Ik heb in de afgelopen periode de draad weer volledig opgepakt en ben weer volop aan het werken en het sporten.
Een week na mijn laatste dagbehandeling ben ik een halve dag op kantoor geweest om mee te doen aan een teamdag voor business consultants en projectleiders. Diezelfde middag ben ik met mijn zwagers en schoonvader mee gegaan op wintersportvakantie. Qua conditie ging dat al wel goed. Dat ik op de eerste dag na een val in de ochtend direct al mijn schouder uit de kom had en daardoor niet meer mocht skiën was een tegenvaller. Toch waren het gezellige dagen weg en met mijn energieniveau zat het allemaal wel snor.
Tussen kerst en oud en nieuw was ik vooral bezig met de schouder (een stukje van de schouderkom bleek gebroken) en al minder met de kanker. Ik heb elke dag boven op de hometrainer gefietst om de conditie weer goed op te bouwen.
Op zes januari ben ik weer begonnen met werken. Vanaf de eerste dag heb ik gewoon volledig gewerkt. Dat ging qua energie prima.
Op dit moment ben ik voor mijn gevoel weer helemaal ‘back’. Ik zit weer helemaal in het werk, ga volgende week weer naar het buitenland voor het werk en heb ondertussen al 1.800 kilometer gefietst in 2020.
Ik ben blij dat ik nog maandelijkse controles heb. Voor mij is dat een geruststellende gedachte. Zelfs zo geruststellend dat ik de eerste terugkomafspraak op de dag zelf al bijna vergeten was door de hectiek op het werk.
Al met al zie ik de afgelopen periode maar als een ‘ervaring’, al hoop ik wel oprecht dat ik het niet nog een keer hoef te ervaren.
In de volgende editie van Zaadbalkanker Online lees je hoe het nu met Henk Jan gaat.
Vind je het prettig om een dagboek van een lotgenoot te lezen? Lees hier het dagboek van Siemen en Ysabel, dat we vorig jaar publiceerden.