Een jaar geleden ongeveer kreeg Daan de Zwart de diagnose zaadbalkanker. Hij voelde een afwijkend, knellend gevoel aan zijn bal. Na de balverwijdering leek het rustig. Daan pakte zijn leven weer op. Tot eind februari de tumormarkers omhoog gingen en het toch fout bleek te zitten.
Daan was in de tussentijd preventief gaan sporten. Want voorheen deed hij dat niet. “Ergens in mijn achterhoofd speelde de gedachte dat mocht het misgaan, ik dan in ieder geval fit was voor behandelingen. De drie BEP-kuren die volgden sloegen goed aan. En het sporten in de sportschool onder begeleiding leek zijn werk ook te doen. Toch bleven er ‘mogelijk actieve’ lymfeklieren achter. De verdikking die na de chemo was gevonden in juni, was op de scan van september nog niet voldoende geslonken. Was het groter dan 1 cm, dan was operatief verwijderen de beste oplossing.”
In goede handen
Dat dat met een robotoperatie kon, was Daan al eerder in het proces verteld. Hij stond daar ook echt achter. “Natuurlijk ben je wel vier uur onder narcose, maar het herstel schijnt sneller te gaan. En dat is met een reis eind oktober naar Zuid-Amerika wel wenselijk. En in een robot heb ik misschien nog wel meer vertrouwen dan in de mens. Bij een robot is een centimeter precies een centimeter. Ik kan me zo voorstellen dat hoe kundig de mens ook is, ze nog weleens een kleine afwijking hebben bij het wegsnijden. Mijn goede ervaringen met het Nederlandse zorgstelsel maken dat ik me niet zo druk maak. Ik ben in goede handen.”
De dag van de operatie
De avond voor de operatie meldt Daan zich in het ziekenhuis. De operatie die vrijdagochtend vroeg start, gaat voorspoedig. “Ik werd vooraf nog even bezocht door alle artsen. De band die je in korte tijd opbouwt, is prettig. Ik vind sowieso het contact met de artsen heel soepel. Er is geen afstand, je kunt alles vragen. Dat werkt zeker mee in het feit dat ik niet zenuwachtig ben voor wat komen gaat.”
Na de operatie – vlot herstel
Het is een kleine week na de operatie als we weer even bellen met Daan. “De hechtingen zijn nog vers, maar de operatie ging naar verwachting. Ik had weinig bloedverlies, een goed uitgangspunt voor vlot herstel. In plaats van zondag mocht ik zaterdag al naar huis. De artsen zijn ook tevreden. Natuurlijk moet ik nog even rekening houden met bepaalde dingen. Ik mag nog niet fietsen, niet sjouwen en lopen gaat elke dag een beetje beter.”
Vragen? Stel ze!
Of er ook nog dingen zijn waar Daan tegenaan is gelopen? “Ja, toch wel. Slapen is best lastig. Je kunt eigenlijk alleen op je rug liggen. Overeind komen is pittig. Ik ‘rol’ nu eerst op mijn zij, voordat ik uit bed stap. Ik ben nog niet zo mobiel, maar het advies is om te blijven bewegen, dus dat doe ik. Zoals het er nu naar uitziet kan ik gewoon op reis. Daar kijk ik onwijs naar uit. Mijn laatste tip voor lotgenoten? Heb je vragen, stel ze! De artsen zijn tegenwoordig heel toegankelijk, maak daar gebruik van.”