Hoe gaat het nu met… Henk Jan Borghuis?

Uiteindelijk ben ik stiekem wel heel blij dat ik heb gekozen voor chemo

In de afgelopen editie van Zaadbalkanker Online kon je het dagboek van Henk Jan Borghuis lezen. We hebben hem nog een keer gesproken om samen terug te kijken op zijn ziekteperiode. Hij voelt zich goed en de verbouwing van het huis is inmiddels doorgezet. We hebben Henk Jan gevraagd, welke rol zijn ziekte nu nog speelt in zijn leven.

Henk Jan: “Ik heb er niets aan ‘overgehouden’. Ik heb er geen last van, ook niet mentaal. Dat hangt natuurlijk ook een beetje van je persoonlijkheid af. Ik heb in mijn hele ziekteperiode geen nacht slaap verloren. Wat wél zo is: in december was ik in één keer een tijd heel moe en ik moest ook een beetje bloed ophoesten. Ik heb nooit gedacht dat het iets met kanker te maken had, maar vanwege mijn voorgeschiedenis werd geopperd toch even te kijken wat en hoe. Toen kwam ik bij de arts voor controle en die keek wat moeilijk. Ze zei: ‘Heb je ergens last van gehad, de afgelopen tijd?’ Ik zei: ‘Nee, niet echt.’ Toen keek ze nog steeds moeilijk. Ik zei: ‘Ik ben gewoon moe geweest en ik heb wat bloed opgehoest.’ Uiteindelijk bleek dat ik een luchtweginfectie heb gehad. Maar dat was voor de arts wel schrikken, want op mijn longen zagen ze vlekken. Nadat ik haar gesproken had, kreeg ik extra controle. Ik heb zes weken later een extra CT-scan gehad en wat meer bloedcontroles om de twee weken. Al die controles vond ik superfijn, want dat is toch een soort van bevestiging van ‘het is oké’. Maar in die periode heb ik wel gedacht: het zal toch niet waar zijn dat ik wéér… Na de diagnose zaadbalkanker dacht ik, nou dit is het en we gaan het wel ‘uitzitten’. Maar toen ik afgelopen winter deze longklachten had merkte ik: het hakt er wel even in, dat je elke dag wel een keer denkt ‘het zal toch niet…’ Dat duurde 2 weken lang tot je hoort: de bloedwaardes zijn wel goed. Ik merkte: het heeft me toch iets meer gedaan dan ik had gedacht. Heel rationeel zeg je: het is vast een longontsteking, maar gewoon voor de zekerheid – dan tóch, til je er wat zwaarder aan. Maar het was allemaal goed en het gaat nu weer prima.”

“Ik moet echt in mijn agenda zetten: o ja, ik moet morgen bloed prikken.”

Reminder Hoe ver zit Henk Jan nu in het controletraject? “Ik ga straks het derde jaar in en dan wordt het minder. Het houdt me ook niet meer zo bezig. Ik moet echt in mijn agenda zetten: o ja, ik moet morgen bloed prikken. En als ik dan de volgende dag word gebeld door een onbekend nummer, dan denk ik wéér, o ja, het ziekenhuis – even opnemen, want het zal waarschijnlijk wel de uitslag zijn. Die gesprekken zijn heel kort en dan is het weer klaar. En één keer per jaar valt er een rekening op de mat, om te betalen voor het bewaren van het semen. Dat is meteen een soort reminder. Marloes en ik bespreken dan weer met elkaar of we de opslag nog willen verlengen.”

Vergeetachtig “Na mijn behandeling werd ik steeds ziek als ik een zware training had gedaan. Ik vroeg aan de arts, of dat misschien door de chemo kwam. Maar volgens de arts lijkt dat alleen maar zo, omdat je er dan meer op let. Ik kan gerust zeggen dat ik geen na-effecten heb van de chemo. Ik vergeet wel sommige dingen, juist uit de ziekteperiode. Zo was ik vergeten dat ik ook drie keer een dagbehandeling heb gehad. Maar volgens mij heeft dat meer te maken met mijn persoonlijkheid. Want heel kleine dingetjes van mijn werk kan ik me wel lang herinneren.”

“Ik heb alle lof voor het medisch personeel.”

Eyeopener Over de medische begeleiding vertelt Henk Jan: “Ik vond de behandeling in het ziekenhuis wel heel fijn. ‘Straight forward’: wij hebben hier ervaring mee, we zitten híer en we gaan dít doen. Ik ga ervan uit dat als iemand míj inhuurt voor advies, hij veronderstelt dat ik weet waar ik het over heb; en ik heb hetzelfde met het medisch personeel. Ik heb echt alle lof voor hen. Hoe ik ben opgevangen en behandeld. Het is voor mij wel een eyeopener dat als je iets kleins hebt, zoals een wratje, dat het in Nederland heel lang kan duren voordat je aan de beurt bent en wordt geholpen: maar ik heb het idee dat als het serieus echt fout is, dan kom je vooraan – ben je priority en dan – ja echt super, hoe dat is gegaan en nog steeds gaat.”

Aanslag op je lichaam Henk Jan kijkt nog even terug naar zijn keuze voor de chemo. “Uiteindelijk ben ik stiekem wel heel blij dat ik die keuze heb gemaakt. Je weet niet hoe het was uitgepakt zónder. Ik heb aan de chemo wel de gedachte overgehouden: ik kreeg één kuur, en dat was prima voor mij. Ik heb er ook weinig last van gehad. Maar ik snap heel goed hoe moeilijk het is als mensen meerdere kuren moeten doen. Dat is niet één keer zo zwaar, maar het wordt steeds zwaarder omdat elke kuur weer een aanslag is op je lichaam. Ikzelf heb door mijn enkele kuur een grote kans dat ik niet nóg een keer het hele traject moet doen. Dat was het voor mij uiteindelijk wel waard.”

In deze editie van Zaadbalkanker Online kun je het dagboek van Henk Jan lezen.

Vind je het prettig om een dagboek van een lotgenoot te lezen? Lees hier ook het dagboek van Siemen en Ysabel, dat we vorig jaar publiceerden.