Weet je nog? Vorig jaar wilde David Röell de Marathon du Mont Blanc als sponsorloop voor Stichting Zaadbalkanker lopen. Het evenement werd echter afgelast door extreem slechte weersomstandigheden. Daar hebben we uitgebreid verslag van gedaan in onze magazines vorig jaar zomer. Dit jaar werd David 60 en ging er opnieuw voor; op 23 juni liep hij de 92 km Marathon du Mont Blanc. Hieronder een kort verslag van zijn prestatie.
"Toen ik 50 werd dacht ik: vanaf hier gaat het écht bergafwaarts. Mijn kracht, hersens, gezondheid, conditie, lijf, etc. - het zal allemaal minder worden. Dat was mijn vrees, totdat ik door een toevalligheid trailrunning ontdekte. Rennen, daar vond ik niets aan. Af en toe een halfuurtje vol gas was prima, maar langer vond ik vervelend en saai ook. Wandelen in de bergen daarentegen kon ik urenlang. Op tempo door de bergen lopen, trailrunning dus, bleek goed bij mij te passen. In 2015, een jaar na deze ‘ontdekking’ liep ik tot mijn eigen verbazing de Marathon du Mont Blanc uit. Deze was toen 82 kilometer met 6400 stijg- en daalmeters. Ik had nog nooit een halve marathon gelopen, laat staan een hele: mijn all-time PR op duursport was maar één uur en dan liep ik ca. 12 kilometer. Uit dit niets liep ik op mijn 52ste een dubbele marathon in de ijle berglucht met 21 keer de Eiffeltoren op- en af. Dat mij dat zou lukken had ik niet verwacht, mijn streven toen was om voorbij de 42 kilometer te komen."
Nieuwe denkwijze
"Mijn denkwijze veranderde hierdoor fundamenteel en op meerdere vlakken: dit was helemaal niet het begin van het einde, maar een nieuwe fase! En wat of wie bepaalde dat? Dat was ikzelf. Het effect van zo een belemmerende overtuiging is, bijvoorbeeld als je gelooft dat het bergafwaarts zal gaan, dat deze overtuiging bewaarheid zal worden. Dan wil je graag denken dat jou dit overkomt, maar dat is niet zo: je doet het zelf! Besluiten om er niets aan te doen is namelijk ook een keuze. Omgekeerd helpt een positieve overtuiging je om te bereiken wat jij graag wilt: 'Dit kan ik niet' (fixed mindset) kun je slimmer formuleren als 'Dit kan ik nu nog niet' (growth mindset). En waar een wil is, is een weg…"
Concentratie en balans
"Enfin, dit was 8 jaar geleden en het was een mooi weerzien van mijn allereerste ultra-bergmarathon op 23 juni. De eerste 60 kilometer waren fantastisch, de uitzichten ook, op de hellingen voelde ik me sterk en de afdalingen waren een feest. Dan stak ik mijn stokken in mijn rugzak, focuste ik mij op de ondergrond en dribbelde op tempo naar beneden, de één na de ander inhalend. Het voelt super om zo met de handen vrij van de berg af te vliegen. Ik voel me dan eventjes 20 jaar jonger. Afdalingen vragen daarbij om veel concentratie, want ze kunnen makkelijk langer dan een uur duren. En de ondergrond is uitdagend met oneffenheden, obstakels en glibberigheden. De hele race ben ik geen enkele keer gevallen. Op deze manier zijn trails uitstekende balanstrainingen, een investering die je jong houdt. Het gaat het verouderingsprocessen in je hersens tegen - waaronder dementie - en verhoogt je botsterkte en spiermassa. Door meer coördinatie en balans verlaag je ook je kans om te vallen en iets te breken op je oude dag."
Gevecht tegen de berg
"Na 60 kilometer was mijn lijf er eigenlijk wel klaar mee. Ik heb daarna voortgeploeterd tot de finish. Het werd ook donker, mijn uitzicht op de mooie natuur was weg. Het gevecht van David-tegen-de-berg begon. Of eigenlijk: het gevecht van David tegen zichzelf, tegen de pijn. Ik kreeg steeds meer last van het duivelse stemmetje dat mij continu voorstelde om te stoppen en uit te stappen. Maar waarom dan toch doorgezet? Omdat ik wilde laten zien dat het kan. Dat het dan niet helemaal 100% leuk is, is soms nodig als je je punt wilt maken. En zo liep ik op mijn 60ste de Marathon du Mont Blanc van nu 92 kilometer, net zo snel als 8 jaar geleden. Wat je overkomt en waar je weg naartoe gaat, heb je voor een groot deel zelf in de hand.
“Whether you think you can or you can’t, you’re right”