2023 was een pittig jaar voor Patrick Gouweleeuw. In februari vierde hij het tienjarig bestaan van zijn bedrijf Gouweleeuw Schilders en de opening van een heel nieuw bedrijfspand. “Het was één groot feest met alle collega’s, vrienden en familie. Dit gaf zoveel energie voor de toekomst; we wilden er volle bak tegenaan!” Drie weken later kreeg hij vanuit het niets enorme pijn in zijn buik en onderrug…
Patrick: “Het is nu bijna een jaar geleden dat ik geopereerd werd. Het was twee dagen voor de verjaardag van mijn zoon van acht. Een maand terug hadden we het erover dat hij bijna weer jarig is. En ineens werd hij heel stil en begon hij te huilen. “Papa, ik was zo bang dat je doodging!” zei hij. Daarop werd ik even heel stil. Ik besefte dat ik daar in alle hectiek te weinig bij stilgestaan had, bij de impact van kanker op hem en zijn broertje van vier. Ik had mijn handen vol aan mezelf na deze diagnose. Mijn zoon heeft blijkbaar veel meer signalen en gesprekken opgevangen dan ik doorhad. We hebben daar nu goed over gesproken met elkaar, nu ik eindelijk weer beter in mijn vel zit. Gelukkig kunnen we zijn verjaardag dit jaar weer écht vieren!”
Spoedeisende hulp
Nadat Patrick plotseling erge pijn in zijn onderlichaam kreeg, merkte hij op dat zijn bal flink vergroot was. “Ik wist gelijk: dit is niet goed. De tranen stonden in mijn ogen van de pijn. Ik was wel naar de zaak gegaan, maar begreep dat ik naar de huisarts moest. Hij dacht aan een gedraaide bal dus ik ging naar de spoedeisende hulp. Daar kreeg ik een echo en bleek het geen draaiing te zijn. Toen dachten ze aan een ontsteking, maar dat was het ook niet. Ik heb daar echt uren gezeten. Uiteindelijk werd ik doorgestuurd naar de uroloog. En daar kwam het hoge woord eruit: je hebt vermoedelijk zaadbalkanker en je wordt morgen geopereerd.”
Een heftige mededeling
Vervolgens moesten Patrick en zijn vrouw nadenken over hun kinderwens. “Die hadden we niet meer omdat we twee zonen hebben. Maar poeh, toen kwam de boodschap wel even binnen. Dan zit je daar met je vrouw, terwijl je denkt aan je kleine jongens… En aan onze zaak, waar zo’n vijftien man werkt, die ook allemaal gezinnen hebben. Ik moest mededelen dat ik er morgen niet zou zijn en geen idee had wanneer ik weer terug zou zijn. Heel heftig. Het contrast met ons feest een paar weken eerder was zó groot – ik heb nog nooit zo diep gezeten.”
Als een klein kind…
De dag erna had Patrick helemaal geen pijn meer. Heel vreemd. “Als ik die ene dag niet zoveel pijn had gehad, was mij die grote bal misschien niet opgevallen. Dan was ik niet naar de dokter gegaan... Voor de operatie moest ik onder narcose en dat had ik nog nooit meegemaakt. Ik was behoorlijk angstig, ging als een klein kind naar binnen. Maar het ging goed. De volgende dag moest ik onder de scan en de dag erna kreeg ik de uitslag telefonisch, toen ik weer thuis was.”
Een hoop onzekerheden
De scan was goed, maar Patrick was niet gerustgesteld. “Ze zien daar alles op, dus ook een hoop ‘onzekerheden’, zoals ze dat noemden. ‘Vlekjes op je longen, maar niet verdacht, vlekjes op je lever, ook niet verdacht, en een paar vergrote lymfeklieren…’ Dus ik moest na het weekend terugkomen voor aanvullende onderzoeken. Toen ik had opgehangen was ik dus eerder bezorgd dan blij. Ik wilde gewoon uitsluitsel.”
Wel of geen chemo?
Uiteindelijk bleken de vlekken op Patricks longen en lever niets te zijn. “Maar het was duidelijk dat ik een seminoom (de minder agressieve vorm van een kiemceltumor, red.) had gehad en in het gebied eromheen waren piepkleine plekjes te zien die misschien konden uitgroeien tot kanker. Daarop werd ik doorgestuurd naar het Antoni van Leeuwenhoek, voor een chemokuur. En in het AvL zei dokter Kerst: ‘Chemo gaan we niet doen, we gaan waakzaam wachten.’ Hij wilde die chemo niet zomaar doen, omdat mijn bloedwaardes goed waren.”
Nóg een klap
Aan de ene kant was dat heel fijn, aan de andere kant kan Patrick zich daar nog steeds moeilijk bij neerleggen. Hij vervolgt: “Ik heb zó’n klap gehad na die diagnose, dat ik liever gelijk een chemo erachteraan had gekregen, dan dat later blijkt dat ik die alsnog nodig heb. Dan liever gelijk nóg een klap. Ik heb het gevoel dat ik er niet alles aan gedaan heb om kanker in de toekomst uit te sluiten. Maar ik weet ook wel dat zo’n expertisecentrum geen risico’s neemt. Bij mijn volgende afspraak ga ik er nog eens naar vragen, of de arts zijn argumenten opnieuw wil uitleggen. Ik wil eigenlijk gewoon zwart-op-wit hebben dat ik gezond ben en blijf. Dat wil ik voor mijn gezin en voor de zaak. Ik voel enorm veel verantwoordelijkheid voor al mijn mensen. En nu voelde het alsof ik onmisbaar ben. Al probeer ik nu beter om goede back-up te organiseren, zodat ik meer rust heb.”
“Rusten? Wat is rusten? Hoe moet je rusten? Ik wist het gewoon echt niet. Dat was wel een goede les. Daarna ging het langzaam iets beter.”
Omschakelen
Nadat Patrick zich op zijn herstel kon richten omdat hij geen chemo nodig had, moest hij erg omschakelen. “Ik had weinig vertrouwen op dat moment. Ik ben anderhalve week thuisgebleven en daarna heb ik de draad weer opgepakt. Na drie weken werkte ik weer normaal, maar ik had wel last van enorme vermoeidheid. Ik was niet te genieten, had een heel kort lontje. Ik heb daarvoor ondersteuning gezocht bij een fysiotherapeut die me kon helpen mijn conditie te verbeteren. En bij een ergotherapeut die meekeek hoe ik dingen slimmer kon aanpakken. Ze zei: ‘Zet een bank neer in je kantoor zodat je tussendoor kunt rusten.’ Rusten? Wat is rusten? Hoe moet je rusten? Ik wist het gewoon echt niet. Dat was wel een goede les. Daarna ging het langzaam iets beter.”
Zoeken naar een nieuw normaal
In de zomer ging Patrick een weekend weg met vrienden. “Bij terugkomst kreeg ik het deksel weer hard op mijn neus. Zo weinig was ik waard! Of het nou kwam door de operatie, de narcose of alle spanning, ik weet het niet. Maar de emmer was leeg. We hadden eigenlijk ook het plan gehad dit jaar meer te profiteren van het harde werken in de jaren ervoor. Meer vakantie, meer tijd voor elkaar. Maar daar kwam niks van terecht. Ik was dus mentaal en fysiek helemaal uitgeput. Als ik in loondienst was geweest, had ik misschien een paar maanden niet gewerkt, dan neem je meer tijd voor jezelf. Dat kon nu niet. Maar het was wel duidelijk dat we beter moesten zoeken naar een goede balans, naar een nieuw normaal. En pas sinds november merk ik dat ik fitter ben, dat ik energie heb om meer te sporten. Dat doe ik nu vier keer per week. Ik plan dat als eerste in mijn agenda in. Mijn vrouw doet ook actief mee, heel fijn om dat samen te doen. Ik ben zo lang bezig geweest met mijn bedrijf opbouwen – het is heel fijn om ook wat meer aan mezelf te denken.”
De Ballencommissie
Patrick heeft zijn ziekte een positieve draai gegeven en heeft De Ballencommissie opgericht. Lees hier wat deze Ballencommissie ook voor jou organiseert dit jaar!