Twee jaar geleden vertelde Wendy in ons magazine over de ziekte van haar man Bas en over de gevolgen ervan voor haarzelf en hun relatie. Helaas is het zaadbalkankeravontuur voor allebei nog niet ten einde. Wendy deelt graag het vervolg van hun ingrijpende verhaal. “Je durft bijna niet te geloven dat het geluk aan jouw kant staat.”
Het verhaal van Bas begint in 2016. Hij krijgt dan voor de eerste keer zaadbalkanker. In 2020 – Bas en Wendy hebben dan twee jaar een relatie – is de kanker terug. Na een TIP-kuur gaat het beter met Bas. Tot de kanker een halfjaar later, zomer 2021, weer terug is. Op een scan is een klein plekje te zien, dat operatief wordt verwijderd. Gek genoeg blijkt het geen kankerweefsel te zijn. Daarom krijgt Bas een heel hoge dosis chemo, zeven of acht keer de reguliere dosis, en stamceltherapie. Dat is eigenlijk de laatst mogelijke behandeling, die hij redelijk goed doorstaat.
Weer kankeractiviteit
In augustus 2022 loopt een van zijn tumormarkers, de AFP, opnieuw op. Wendy: “Dat was een heel heftig moment, want dan weet je: waarschijnlijk is er ook weer kankeractiviteit. En dit was extra vreemd, want bij vorige controles liep de HCG-waarde op. Nu was het ineens de AFP die in een maand tijd tot ver voorbij de bandbreedte steeg.” De artsen kunnen hen enigszins geruststellen: de oplopende waarde kan een reactie van de lever zijn bij met mensen die een hoge dosis chemo hebben gekregen. Bas heeft elke week bloedcontroles en na een maand stopt het stijgen van de AFP-waarde – godzijdank. “We kregen de verlossende woorden te horen dat de waarde zelfs weer wat naar beneden ging.”
“Ik stond in overlevingsmodus. Door alle spanning heb ik gewoon niet gemerkt of gevoeld dat ik tegen mijn grenzen aanliep.”
Gebroken
Die dag stort Wendy letterlijk in. Spanning, stress en angst hebben haar gebroken. Zes maanden lang kan ze niks. “Ik dacht nog dat ik even rustig aan moest doen en wel kon blijven werken, maar ik was compleet uitgeput. Ik moest er niet aan denken om überhaupt iets aan mijn hoofd te hebben. Mijn leidinggevende begreep me gelukkig goed en wilde niet eens dat ik nog aan werk dacht. Toen ik lange tijd later weer terugkwam op mijn werk, vroeg ik mijn collega’s of ze niet hadden zien aankomen dat ik zou crashen. Ze antwoordden dat ze me heel vaak gewaarschuwd hadden, maar dat ik daar doof voor was. Ik dacht: ze hebben gelijk. Ik stond in overlevingsmodus. Door alle spanning heb ik gewoon niet gemerkt of gevoeld dat ik tegen mijn grenzen aanliep.”
Aanrader
Wendy werkt hard aan haar herstel. “Ik ben blijven sporten. Dat is echt mijn nummer één houvast. Ik doe crossfit en ik wandel veel. Alles in een heel rustig tempo. En ik heb veel gehad aan het Ingeborg Douwes Centrum. Daar heb ik aan meerdere praatgroepen deelgenomen, ook al op eerdere momenten tijdens de ziekte van Bas. Dat kan afhankelijk van je eigen behoefte. Echt een aanrader, vind ik.” Van alle angst werd Wendy achterdochtig en kreeg ze paniekaanvallen. “Ik kreeg een enorme controledrang, bijvoorbeeld om te checken of de deur wel op slot zat en het gas uit was, om maar zekerheid te hebben. Ik had op dat moment zelf niet eens door hoe krankjorum het soms was. Gelukkig kon ik dat goed aangeven bij Bas en heeft hij mij geholpen opnieuw vertrouwen te voelen.”
De enige optie
In maart 2023 is Wendy zover hersteld dat ze haar werk opnieuw kan oppakken. “Dat ging eigenlijk heel goed en in mei was ik helemaal up and running. Tot we in juni hoorden dat de kanker wéér terug was. Voor de vierde keer.” Uit een controle blijkt dat de HCG-waarde weer is verhoogd. “De arts gaf aan dat we ons moesten voorbereiden op een heel lange, onzekere periode. En als een arts dat zegt, dan weet je dat het gewoon niet goed is. De enige optie die we nog hadden was een operatie. Maar het lastige was dat er in het geval van Bas op scans eigenlijk nooit iets gevonden werd. En wat ze eerder wel gezien hadden, bleek geen kanker te zijn. Dus nu, met de wetenschap van alle eerdere scans waar niks op te zien was, voelde de optie opereren ook heel kansloos.”
“We hebben twee keer gedacht dat we afscheid moesten nemen”
3D-model
Toch zijn er een PET- en CT-scan gemaakt en daar was wel iets op te zien. “Het zat alleen op een heel rottige plek, achter het borstbeen, tussen allerlei organen in. Uiteindelijk hebben ze in het AVL een 3D-model gemaakt van de omgeving van het plekje. Dankzij dat model konden ze heel gericht opereren. En wat ze hebben weggesneden, bleek inderdaad kanker te zijn! Drie of vier weken na de operatie was de HCG-waarde weer normaal. We wisten niet wat we hoorden. Dit was weer een heel bijzonder verloop, een unieke situatie. Je durft bijna niet te geloven dat het geluk nu aan jouw kant staat. We zijn emotioneel zoveel kanten opgeslingerd – we hebben twee keer gedacht dat we afscheid moesten nemen. Dat we wisten: dit is het einde, er is niks meer. Nu ineens is er nieuwe hoop en houden we ons vast aan de controles.”
Ongecontroleerd zenuwachtig
“In de dagen voor een controle ben ik niet in staat om überhaupt na te denken. Dan moet ik van mezelf de meest domme dingen doen om bezig te blijven ter afleiding. In de wachtkamer ben ik echt ongecontroleerd zenuwachtig. Ik ben zó bang voor opnieuw een slecht bericht. Het voelt gewoon alsof we de hel binnenlopen. Want slechte berichten hebben we zo vaak gehoord, het is niet te doen. We leven min of meer van controle naar controle, om de acht weken. Je knippert twee keer met je ogen en je moet weer naar dat rotziekenhuis. Al hebben we een fantastische arts, echt onze steun en toeverlaat. Na een controle ben ik uitgeput. Daar kan ik me tegen verzetten, maar ik weet dat het nu gewoon zo gaat. Ik geef eraan toe en kom dan weer wat tot rust.”
Aan alle bellen getrokken
“Toen we die foute uitslag kregen in juni, heb ik gelijk aan alle bellen getrokken. Ik heb een gesprek gevraagd met mijn leidinggevende en de arboarts want ik voelde: als ik doorga zoals de vorige keer, blijft er niks meer van mij over. Normaal ga je zo’n gesprek aan als je al zes weken bent uitgevallen, maar ze snapten beiden dat ze hier iets mee moesten doen.” Wendy is in overleg halve dagen gaan werken om wat om handen te hebben, zonder te veel druk. “Als Bas naar het ziekenhuis moest, ging ik even helemaal niet naar mijn werk. Zo ben ik er eigenlijk goed doorheen gerold. Na het goede nieuws in augustus voelde ik ook meteen: ik ben er weer. Dus begon ik met opbouwen en nu werk ik weer fulltime.”
“Nu richten we ons weer op de toekomst. Want we staan midden in het leven. We hebben elkaar gewoon hartstikke hard nodig, bij alles waar we mee bezig zijn!”
Positief
Met Bas gaat het ook goed. “Hij heeft een groot litteken overgehouden aan de operatie en door de chemo is zijn lichaam ontregeld. Hij heeft bijvoorbeeld twee jaar na dato nog steeds weinig spierkracht. Maar dat is allemaal niet erg. Bas heeft weer energie en loopt hard. Hij heeft zijn werk ook opgepakt en blijft positief. Maar ik merk wel dat hij het vertrouwen in zijn eigen lichaam kwijt is. Het gaat nu goed, maar hoe lang? Wie weet is er nu alweer wat aan de hand... Dat merken we niet aan klachten of zo. Om zijn lichaam te ondersteunen eten we sinds een tijd nagenoeg plantaardig. Het voelt als iets waardoor we meer grip op zijn gezondheid hebben. En Bas voelt zich er veel beter door! Dus hij is helemaal om.”
Klaar voor de toekomst
Nadat de HCG-waarde weer kleiner dan één was, zijn Wendy en Bas naar Italië gegaan. “We hebben het maar één of twee keer gehad over alle heftigheid. Want ja, we hebben al zoveel gepraat. We hebben het al vaak genoeg over het einde gehad, over hoe ik dan verder moet. In mijn eentje. Voor de patiënt houdt alles op. De partner moet de draad zien op te pakken, door al het verdriet heen. In Italië waren we gewoon murw. Nu richten we ons weer op de toekomst. Want we staan midden in het leven. We hebben elkaar gewoon hartstikke hard nodig, bij alles waar we mee bezig zijn!”
Na dit interview kregen we het bericht dat de controle van Bas eind december helemaal goed was. Wat een fantastisch nieuws! We wensen Wendy en Bas héél veel sterkte en gezondheid toe!
Meer lezen?
Hierin vertelt Wendy over de impact van kanker op zichzelf nadat Bas voor de tweede keer ziek wordt. Ze geeft daarbij tips om om te gaan met alle onzekerheid en spanning aan andere partners die met zaadbalkanker geconfronteerd worden. Helaas heeft de uitzonderlijke situatie van Bas haar na dit artikel toch een burn-out opgeleverd, zoals je hierboven hebt gelezen.