Drie maanden voor dit interview krijgt Sierk de diagnose zaadbalkanker. “Ik waterpolo vrij intensief. En op een gegeven moment merkte ik: het past gewoon niet meer in mijn zwembroek. Ik dacht dat ik een trap tegen mijn ballen had gehad tijdens het zwemmen. Maar het zat me niet lekker.”
Na een belletje gaat Sierk naar de huisarts. De boel wordt bekeken door een mannelijke huisarts in opleiding. “Dat was de enige man tijdens het hele proces, vrij komisch vond ik dat”, herinnert Sierk zich. Hij moet gelijk door naar de uroloog. Die dag past hij op zijn zoontje van drie omdat mama aan het werk is. Samen gaan ze naar het ziekenhuis in Zoetermeer. “Ik was eigenlijk wel blij dat mijn vrouw er niet bij was. Voor mij voelde het op dat moment als doorpakken en verdergaan. Ik ging mee in de snelheid waarin ik terechtkwam. Zij had daar veel meer moeite mee gehad.”
“Ik had mij geen betere arts kunnen wensen!”
Presteren onder druk
De uroloog komt na wat onderzoeken met een duidelijke boodschap: “Jij ligt morgen op de operatietafel.” Nog niet alle uitslagen zijn bekend, maar dat het niet goed is, is zeker. “Deze dame is zo doortastend geweest. Ze is meteen gaan bellen en alles gaan regelen voor mij. Ik mocht direct door om bij een ander ziekenhuis, in Amsterdam, zaad in te leveren. Toen heb ik eerst onze zoon weggebracht, die werd opgevangen door mijn schoonzusje. Dus op één dag had ik de huisarts en twee ziekenhuizen te pakken. En ik kan je zeggen: als je het hebt over presteren onder druk, om zaad in te leveren terwijl je een paar uur daarvoor te horen hebt gekregen dat je teelbalkanker hebt, dan is dit wel het maximale! Het was al na sluitingstijd, maar de artsen stonden daar gewoon voor mij klaar. Dat had ik ook te danken aan mijn uroloog die zo fantastisch en snel heeft gehandeld. Ik had me geen betere arts kunnen wensen. Door haar vertrouwde ik erop dat het proces goed verliep, dat er gebeurde wat nodig was. Ik was wel omver geblazen door die diagnose, maar dit soort mensen hebben me echt veel steun gegeven.”
Nuchter en kalm
Bij thuiskomst kan Sierk eindelijk zijn vrouw volledig bijpraten. Alles staat in het teken van de operatie de volgende dag. “De snelheid waarmee alles ging was voor haar ook pittig, maar we lieten alles over ons heenkomen. We begrepen dat dit vaste procedures zijn die er niet voor niets zijn. Ik heb mijn werkgever op de hoogte gebracht en daarna hebben we eigenlijk gewoon goed geslapen. Ik ben een nuchtere Fries en van mezelf heel kalm, dat scheelt!”
Hangen en wurgen
Sierk onderging enkele jaren eerder een operatie aan een dubbele liesbreuk. Hij heeft in eerste instantie het idee dat de pijn nu vergelijkbaar zal zijn met de pijn die hij kende van die ingreep. “Maar toen kreeg ik drie kleine incisies van een centimeter. Nu had ik een jaap van een centimeter of acht. Ze moesten aardig hangen en wurgen om alles eruit te krijgen. Dus het duurde wel wat langer voor deze wond genezen was.” Na een paar weken maakt Sierk een onverwachte beweging om zijn kind op te pakken: “Ik voelde gelijk: dit is niet goed. Het hele gebied leek daarna weer op te zwellen. Had ik dat maar niet gedaan. Ook al weet ik dat zoiets met kinderen kan gebeuren. Daarna nam ik nog beter mijn rust.”
Verdachte lymfeklier
“Na mijn operatie kickte het besef echt in: wat is er toch allemaal gebeurd? Hoe gaat het nu verder? En ik kreeg weer een CT-scan.” Hierop was één verdachte lymfeklier te zien, die qua grootte tegen de grens aanzat. Bij één centimeter moet er zeker iets gebeuren met een klier, en deze was 0,9 centimeter. De artsen besloten het te blijven monitoren.”
“Van de chemo ben ik een week van de kaart geweest, alsof ik een week lang een flinke kater had”
Preventieve chemokuur
Voor de controles die volgen gaat Sierk naar een ziekenhuis in Den Haag. “De tumormarkers in mijn bloed waren goed gedaald, waardoor ik meer vertrouwen kreeg dat het de goede kant op ging. Maar deze artsen vonden die klier toch dusdanig groot dat ze een preventieve chemokuur wilden inzetten. Daarom kreeg ik eenmalig een kuur met Carboplatine. Binnen een kwartier zat het in m’n lijf. Dat voelde wel een beetje vreemd. Ik had geen idee hoe ik erop ging reageren. Ik ben er een week door van de kaart geweest, alsof ik een week lang een flinke kater had. Je merkt gewoon dat je lichaam van binnenuit gesloopt wordt. Maar na die week kon ik gelijk mijn werk weer oppakken. We hadden precies die periode een belangrijk seminar en het lukte me om daar weer bij te zijn. Daar was ik heel blij mee!”
Marionettenpop
Sierk wil graag weer zijn conditie opbouwen. “In de week na de chemo ging ik een stukje wandelen, waarbij ik bovenstaande foto heb gemaakt. Het eerste stuk voelde het alsof ik naast mijn lichaam liep. Alsof ik een marionettenpoppetje was dat rechtop gehouden moest worden. Maar op een gegeven moment kwam ik in een cadans en had ik mijn lijf weer onder controle. Omdat ik al van jongs af aan veel sport, kwam mijn uithoudingsvermogen snel terug. Dat is me nu goed van pas gekomen. Ik had graag ook weer willen waterpoloën, maar het seizoen daarvoor is net afgelopen.”
“Wat kun je eraan veranderen door je druk te maken?”
Niet gek laten maken!
Vermoeidheid blijft nog wel een ding. “Ik merk dat ik na een werkdag, en zeker aan het eind van de week, rust nodig heb. Dan is het batterijtje echt leeg. En nu sta ik zeker vijf jaar onder controle. Dat houdt ons wel even zoet. Maar ik stond er al nuchter in en dat ben ik nog steeds. Want wat kun je eraan veranderen door je druk te maken? Ik heb daar geen invloed op. Die tip geef ik andere patiënten graag mee: laat je niet gek maken! Lees betrouwbare informatie, bijvoorbeeld van Stichting Zaadbalkanker. Maar verlies je niet in doemscenario’s, die je online ook tegenkomt. Ga op tijd naar de huisarts als je vermoedt dat er iets niet klopt, dan ben je in goede handen.”
